Doç. Dr. İsmail Demir / Afyon Kocatepe Üniversitesi Teknik Eğitim Fakültesi Yapı Eğitimi Bölümü
Öğr. Gör. Gökhan Görhan / Afyon Kocatepe Üniversitesi Teknik Eğitim Fakültesi Yapı Eğitimi Bölümü
Yrd. Doç. Dr. Serhat Başpınar / Afyon Kocatepe Üniversitesi Teknik Eğitim Fakültesi Metal Eğitimi  Bölümü
Arş. Grv. Erhan Kahraman / Afyon Kocatepe Üniversitesi Teknik Eğitim Fakültesi Yapı Eğitimi Bölümü
Doç.Dr. Dilek Kumlutaş / Dokuz Eylül Üniversitesi Mühendislik Fakültesi Makina Mühendisliği Bölümü

Günümüzde binalardaki enerji tasarrufunun en önemli bölümünü ısı enerjisi tasarrufu oluşturmaktadır. Yapılarda ısı yalıtımı ancak doğru uygulanmış bir ısı yalıtımı ile sağlanabilmekte ve çatılarda da yapının sağlığını korumak amacıyla yalıtım işlemleri uygulanmaktadır [1].

Çatı, binayı en duyarlı bölgede serbest atmosferle ayıran; binayı yukarıdan gelen yağmur, kar, sıcak ve rüzgar gibi doğal tesirlere karşı koruyan ve binayı sınırlayan bir yapı elemanıdır [2-4]. Bu nedenle tüm atmosfer etkilerine duvar elemanlarından daha açıktır. Yapının herhangi bir yerinde uygulanacak olan yalıtım uygulamasında, ısı yalıtım malzemesinde aranması gereken bazı temel özellikler arasında ısı iletim katsayısı (λ), su buharı difüzyon direnç katsayısı (µ), yoğunluk ve ekonomiklik gibi özellikler aranmaktadır [5]. Çatı yalıtım malzemelerinin ise bu özelliklere ilave olarak hafif, yanmaz olması, kolay uygulanabilirliği, bozulup çürümemesi, asit ve yağmura karşı dirençli olması vb. özellikleri önem taşımaktadır [6].

Kışın ısı kayıplarını, yazın ısı kazançlarını önlemek, yakıt tüketimi ve enerji giderlerini azaltmak, iç ortam ve iç yüzey sıcaklıklarını dengeleyerek terleme, küflenme, sıvaların kabarması, boyaların dökülmesi vb. hasarları önlemek, iç ortam ısısal konfor koşullarını sağlamak için çatı sistemi içinde ısı yalıtım katmanları kullanılır. Eğimli çatılarda çatı sistemi, ısı yalıtım malzemesinin çatı içinde kullanıldığı yere bağlı olarak, soğuk ve sıcak çatılar olmak üzere iki şekilde sınıflandırılır [7]. Çatıyı teşkil eden tabakalar arasında havalandırılabilen hava boşluğu bulunan çatılara “soğuk çatı” denir. Eğer çatıyı meydana getiren tabakalar arasında hava boşlukları bulunmazsa, yani tabakalar birbiri üzerine teşkil edilmişse bu tip çatılara da “sıcak çatı” denir [8].

Soğuk çatılarda ısı yalıtımı soğuk bir tavan arası bırakılarak tavan-döşeme üzerinde yapılmaktadır. Bu tip çatılarda, çatı arası kullanılmaz. Soğuk çatılarda, soğuk bir tavan arası bırakılarak ısı yalıtımı çatı döşeme seviyesinde yapılmaktadır [7, 9].

Soğuk çatılarda, iç ortamdan gelen su buharı, ısı yalıtım malzemesinin bünyesinden geçtikten sonra çatı arasında yoğuşmadan dışarı atılmalıdır. Yoğuşmanın önlenmesi için çatı arasının havalandırılması gerekir. Hava sirkülasyonu ile çatı arasındaki su buharının dışarı atıldığı bu tip çatılara, havalandırmalı soğuk çatı adı verilir. Yoğuşmanın önlenmesi için alternatif bir düzenleme de çatı kaplama malzemesinin altında ya da kaplama tahtasının üzerinde su geçirimsiz, ancak su buharı geçirimli bir malzemenin kullanılması ve su buharının burada mevcut olan havalandırma tabakasından dışarı atılmasıdır. Bu tip çatılara da havalandırmasız soğuk çatı adı verilir [7].

Yapılan bu çalışmada soğuk çatılarda alternatif bir yalıtım malzemesinin oluşturulması amacıyla uçucu kül, çimento, kartonpiyer alçısı ve polistiren köpük malzemeleri kullanılarak, yalıtım özelliğine sahip hafif blok örneklerin üretimi gerçekleştirilmiştir.

Materyal

Örneklerin hazırlanmasında uçucu kül, çimento, kartonpiyer alçısı ve polistiren köpük kullanılmıştır. Kullanılan uçucu kül, Tunçbilek Termik Santrali’nden temin edilmiştir. Atık bir ürün olan uçucu kül, termik santrallerde enerji üretmek amacıyla yakıt olarak kullanılan ve düşük kaloriye sahip linyit kömürlerinin yakılması sonucu bacalarda elektro filtrelerle tutulan, boyutu 1-150 µm arasında değişen kül tanecikleridir. Enerji ihtiyacının artmasına paralel olarak kömür tüketimi ve uçucu kül miktarı artmaktadır. Endüstriyel atık olan ve termik santrallerden elde edilen bu yan ürüne uçucu kül adı verilmektedir [10-13].

Kartonpiyer alçısı, örneklerin daha yüksek dayanım ve yüzey sertliğine sahip olması amacıyla, nefes alan bir malzeme olduğundan nem oranını dengeleyerek sağlıklı bir ortam oluşturulmasına yardımcı olması ve nemin yüksek olduğu ortamlarda rahatlıkla kullanılabilme [14] gibi özelliklerinden dolayı tercih edilmiştir. Karışımlarda kullanılan çimento CEM I 42,5 R tipi çimentodur. Örneklerin hazırlanmasında kullanılan polistiren köpük ise granüler (taneli) halde karışımlara eklenmiştir.

Metot

Karışımların hazırlanması sırasında kullanılan malzemeler kuru halde ve homojen olacak şekilde Çizelge 1’de verildiği gibi hazırlanarak karıştırılmıştır. Ardından elde edilen karışımlara belirli oranlarda su ilavesi yapılarak akıcı kıvamda Resim 2’de gösterilen 10x10x10 cm’lik metal kalıplara dökülmüştür. Dökümün ardından örnekler laboratuvar koşullarında 24 saat bekletildikten sonra kalıplardan alınarak su kürü uygulamasının gerçekleştirilmesi amacıyla su tankına yerleştirilmiş ve 28 günlük su kürü uygulaması yapılmıştır. Numunelerin kurutulması işlemi sırasında Elektro - Mag 420 D tipi max 300 ⁰C’lik sıcaklık değerlerine sahip ±5 ⁰C etüv kullanılmıştır.

Çizelge 1. Karışımların hazırlanmasında kullanılan malzemeler ve oranları (%).

Kür uygulanan örnekler üzerinde birim hacim ağırlık ve basınç dayanım testi gerçekleştirilmiştir. Örneklerin, etüv kurusu ağırlıklarının belirlenmesi amacıyla ilgili örnekler etüvde + 105 ^oC’de değişmez ağırlığa gelinceye kadar kurutulmuş ve etüv kurusu ağırlıkları belirlenmiştir. Ardından örneklerin boyutları dijital göstergeli kumpas kullanılarak ölçülmüş ve örneklerin hacimleri belirlenmiştir.

Basınç mukavemeti deneyleri, 20 ton kapasiteli dijital göstergeli ve bilgisayar kontrollü otomatik basınç presinde 500 gram/saniye yükleme hızı altında gerçekleştirilmiştir. Malzeme karışımlarının ve üretilen deney örneklerinin tartılmasında 0,1 gr. duyarlı terazi kullanılmıştır. Her örnek serisinden 8 adet numune üretilmiş ve 5’er adedinin aritmetik ortalamaları sonuçlarda verilmiştir.

Yalıtım özelliğinin bir ölçüsü olan ısı iletkenlik değerlerinin ölçülmesinde, Dokuz Eylül Üniversitesi Mühendislik Fakültesi Makine Müh. Laboratuvarı’nda bulunan “Shotherm QTM-D2” cihazı kullanılmıştır.

Numuneler ısı iletim katsayısını ölçen cihazın probuna uygun olarak 100 mm. uzunluğunda, 50 mm genişliğinde ve 17 mm kalınlığında hazırlanmıştır. Hazırlanan numunelerin ısı iletim katsayılarının ölçümü, “Hot Wire” yönteminden yararlanılarak geliştirilmiş olan “Shotherm QTM-D2” cihazı ile yapılmıştır. Shotherm QTM-D2 cihazının ölçme yönteminde ısıtıcı tel, ısı iletim katsayısı bilinen yalıtkan bir malzemeyle, ısı iletim katsayısı ölçülmek istenen malzeme arasına yerleştirilir. 

Her standart QTM probunun farklı F ve H sabitleri vardır. Bu sabitler bilindiğinde yukarıdaki formülden ısı iletim katsayısı cihaz içindeki bir mikrokompüter ile hesaplanır. 60 saniye içinde malzemenin belli bir sıcaklık değeri için ısı iletim katsayısı dijital olarak ekranda verilir. Bu cihazın en önemli avantajlarından birisi, ölçüm esnasındaki ısı kayıplarının, ölçümün kısa sürede yapılmasından dolayı çok az miktarda olmasıdır. Cihaz 0.020-10 W/mK aralığında ısı iletim katsayısını ± %5 hassasiyet ile ölçebilmektedir.

Bulgular ve Tartışma

Yalıtım malzemesi olarak kullanılacak ürünlerde ısı iletkenlik katsayısı önemlidir. Bu sebeple, malzemenin iletkenlik katsayısı ne kadar küçük olursa o kadar iyi bir yalıtım özelliğine sahiptir. Kullanılmayan çatı aralarında döşeme üzerine uygulanan yalıtım malzemeleri daha çok camyünü esaslı olmaktadır. Camyünü esaslı çatı şilteleri ve rulopan tipi malzemeler bu grupta yer almaktadır. Çatı şilteleri, kullanılmayan çatı aralarında döşeme üzerinde kullanılan bir üründür. Şilteler, kullanılmayan çatı arası ısı yalıtımında döşemeye serilmek suretiyle uygulanır. Çatı şiltesi yük taşımayan düşük yoğunluklu bir malzemedir. Bu bakımdan çatı arasında üzerinde yürünülmemelidir ve üzerine ağırlık konulmamalıdır.

Rulopan, her iki yüzü sarı cam tülü kaplı camyünü şilte olup kullanılmayan çatı arası ısı yalıtımında döşemeye serilerek kullanılan bir malzemedir. Rulopan malzemesi üzerine yük gelmeyen yatay uygulamalarda, kullanılan çatı aralarının mertek aralarında da kullanılabilmektedir. Çatı şiltesi ve rulopan malzemesine ait bazı teknik bilgiler Çizelge 2’de verilmiştir [15].

Çizelge 2. Teknik Özellikler [15].

Çalışmada üretilen örnekler üzerinde yapılan deneyler sonucunda elde edilen bulgular Çizelge 3’te verilmiştir. Örneklerden elde edilen bulguların ortalama değerleriyle benzer ürünlerin değerleri arasında kıyaslama yapılabilmesi amacıyla ayrıca Çizelge 4’te karşılaştırmalı sonuçlar verilmiştir.

Çizelge 3. Örneklerden elde edilen bulgular.

Çizelge 4. Örneklere ait bazı özellikler.

            * TS 825 Binalarda ısı yalıtım kuralları [16].

Örneklerin (λ) değerleri benzer ürünler olan gazbeton ve bimsblok elemanlar ile karşılaştırılabilir. Buna göre örneklerin λ değerleri gazbeton ürünlerle benzer değerlerde olup, benzer birim ağırlığa sahip olan bimsblok ürünlerden daha düşük ısı iletkenlik (λ) değerlerine sahiptirler (Çiz. 4). Örneklerin üretilmesi sırasında polistiren köpük tanelerin homojen olarak dağılmasına özen gösterilmiştir. Polistiren köpük taneler oldukça düşük yoğunluğa (25-35 kg/m³) sahip olup, bünyelerinde hareketsiz durgun kuru hava bulunmaktadır. Deney örneklerinin λ değerlerinin gazbeton ürünlere benzer değerlerde çıkmasında, karışımlara ağırlıkça yüzde 2,5 oranında ilave edilen taneli polistiren köpük katkının önemli etkisi olduğu düşünülmektedir.

Sonuç

Soğuk çatılarda kullanılan ısı yalıtım malzemeleri, genellikle kullanılmayan çatı aralarının döşeme yüzeylerine serilmek suretiyle uygulanmaktadır. Çalışmada üretilen taneli polistiren katkılı örneklerin mevcut yalıtım malzemelerine oranla daha yoğun oldukları ve buna karşılık basınç dayanım değerleri açısından da belli bir mukavemet değerlerine sahip oldukları belirlenmiştir. Bu çalışmada taneli polistiren katkılı hafif beton örneklerin soğuk çatılarda belli bir kalınlıkta uygulanması ile yeterli ısı yalıtım değerini sağlayabileceği düşünülmektedir.

Kaynaklar

[1]       Sezer, F. Ş., “Türkiye’de Isı Yalıtımının Gelişimi ve Konutlarda Uygulanan Dış Duvar Isı Yalıtım Sistemleri”, Uludağ Üniversitesi Mühendislik-Mimarlık Fakültesi Dergisi, 10 (2), 79-85, 2005.

[2]       Arslan, M., “Yapı Teknolojileri-II”, ISBN: 975 02 0768 6, s. 283, Ankara, 2008.

[3]       Özcan, K., “Yapı”, ISBN: 975 556 020 3, s. 281, Ankara, 2000.

[4]       Yaşar, Y., Pehlevan, A., Maçka, S., “Eğimli Çatılarda Havalandırma”,  4. Ulusal Çatı&Cephe Kaplamalarında Çağdaş Malzeme ve Teknolojiler Sempozyumu, s. 49-55, 13-14 Ekim, İstanbul, 2008.

[5]       Türker, A., “Soğuk Hat Yalıtımında Elastomerik Kauçuk Köpüğü”, VI. Ulusal Tesisat Mühendisliği Kongresi ve Sergisi, 8-11 Ekim, İzmir, 2003.

[6]       Sobutay, T., “Çatı Kaplama Sektör Araştırması”, İstanbul Ticaret Odası, Dış Ticaret Şubesi Araştırma Servisi, 7 Mart 2005.

[7]       Web: Eğimli çatıların kaplanması ve yalıtılması ile ilgili teknik bilgiler, http://www.catider.org.tr/makale_19.php, 16.01.2010.

[8]       Web:  İzotoprak ile Çatı İzolasyonu, http://www.yapimagazin.com/detay.asp?y=43, 16.01.2010.

[9]       Web: TYVEK ile Çatıların Korunması, http://www.mardav.com/cativesu_dupont2_1.asp, 16.01.2010.

[10]     Aruntas, H. Y., “Uçucu Küllerin İnşaat Sektöründe Kullanım Potansiyelleri”, Gazi Üniv. Müh., Mim. Fak. Der. 21 (1), 193-203, 2006.

[11]     Erdoğan, T. Y., “Beton”, Metu Press, 1. Baskı, 2007.

[12]     Bentli, İ., Uyanık, A.O., Demir, U., Sahbaz, O. ve Celik, M.S., “Seyitömer Termik Santrali Uçucu Küllerinin Tuğla Katkı Hammaddesi Olarak Kullanımı”, Türkiye 19. Uluslar arası Madencilik Kongresi ve Fuarı, s.385-389, İzmir, 2005.

[13]     Aksoy, H. S., Yılmaz, M., Akarsu, E. E., Killi Zeminin Tunçbilek Uçucu Külü  Kullanılarak Stabilizasyonu, 2. Geoteknik Sempozyumu, Artı ofset, 466-472, 2007.

[14]     Web: Kartek Kartonpiyer Alçısı, http://www.dalsan.com.tr/pdf/kartekuygulama.pdf, 12.01.2010.

[15]     İzocam Ürün Kataloğu, “Camyünü”.

[16]     TS 825, “Binalarda Isı Yalıtım Kuralları”, Türk Standartları Enstitüsü, Ankara, 1998.

Bu çalışma TUBİTAK tarafından desteklenmiştir (Proje no: 109M245).